Ik ben geboren op 15 april 1982 in Vicenza. Ik was een mager en levendig kind. Ik was vijf jaar toen ik naar het ziekenhuis met spoed moest opgenomen worden als gevolg van een ernstige aanval van astma. Deze gebeurtenis veranderde mijn persoonlijkheid en maakte me rustiger en meer introvert. Deze eigenschap heeft me toegestaan mijn fantasie te uiten en talloze verhalen te verzinnen.
In mijn jonge jaren kreeg ik het verlangen om de verhalen die ik in mijn gedachten had te schrijven. In de loop der jaren werden mijn belangstellingen breder: religie, filosofie, occultisme, informatica en vechtsporten (alle dingen die mijn eerste boek bevat). In het bijzonder namen vechtsporten een groot deel van mijn tijd in beslag: ik begon Shaolin te beoefenen. Deze sport heeft mijn lichaam en mijn geest gevormd: hoewel ik op papier nog aan astma lijd, krijg ik in de praktijk geen meer last ervan; sterker nog: ik werd nog meer in mijn discipline getraind. Dankzij mijn volharding nam ik deel aan de wereldkampioenschap in China in 2001. Op die gelegenheid kreeg ik een aantal ideeën voor mijn eerste echte verhaal. In min of meer dezelfde periode ontdekte ik het plezier van het lezen van boeken, want ik had al genoeg strips gelezen. Als ik nu erover nadenk vind ik dat er geen logisch verband bestaat tussen de diverse auteurs en boeken die ik gelezen heb. Bijvoorbeeld: ik heb de eerste twee boeken van R.A. Salvatore over de Dark Elf Drizzt gelezen, een aantal fantasy boeken, de verhalen van Howard en H.P. Lovecraft en onlangs die van E.A. Poe. Daarom moet ik mijn broer bedanken omdat hij die boeken aan me heeft gegeven, anders zou ik die nooit hebben gelezen. In 2003 begon ik met het schrijven van mijn verhaal, maar in januari 2004 moest ik na het vijfde hoofdstuk stoppen omdat ik naar Engeland vertrok als missionaris van mijn kerk, die ook een groot deel van mijn leven in besalg neemt. De volgende twee jaar had ik geen tijd om verder te gaan, maar ik noteerde alle ideeën die in mijn hoofd opkwamen.
Ik moet toegeven dat mijn inspiratie meestal kwam toen ik in het London Underground zat.
Toen ik in januari 2006 terugkwam, ging ik meteen aan het werk e beeindigde mijn boek. Mijn wens om mijn werk aan iemand te laten zien werd zelfs nog groter.
Terwijl ik mijn verhaal aan het schrijven was, heb ik even een paar crisismomenten gehad. Vaak dacht ik: "maar wat doe je? Wat een tijdverspilling! Niemand zal ooit lezen wat je schrijft. Laat maar zitten!", dus liet ik slechts enkele uitverkorenen lezen wat ik had tot dat moment geschreven, om hun mening te weten. Ze zijn een grote stimulans voor me geweest en hebben de vlam van mijn hart levend gehouden. Jullie moeten jullie vlam niet laten doven, wat jullie ook maar doen of willen doen: Wees niet ontmoedigd! De moedeloosheid is de grootste bedreiging die naar de ondergang voert.
